ยอดเขาที่ว่าสูงยังมีหญ้าเยาว์ ภูสอยดาว การเดินทางเพื่อให้ได้ดวงดาว

การพจรภัยครั้งใหม่ที่น่าตื่นเต้นกะลังเริ่ม

ณ. ตีนภูสอยดาวยังคงไว้ซึ่งธรรมชาติ สัตว์ป่าหลายชนิดที่ไม่เคยเจอก็ได้มาเจอที่นี้ ตื่นเต้นมากเลยครับยังคงซึ่งไว้กับธรรมชาติที่งดงามเนื่องจากการเดินทางขึ้นเหนื่อยจนไม่ได้ถ่ายรูปเลยไม่มีรูปนะ
บนยอดภูสิ่งที่เห้นข่างหลังในตอนแรกเราคิดว่าหมอกแต่ไม่ใช่ มันคือเมฆ เราขึ้นมาสูงกว่าเมฆแล้วครับ มันเป้นความสูงที่ท้าทายมนุษย์อย่างเราๆมาก ก็ยังมีสัตว์ป่าแปลกๆให้เราดูได้อย่างเพลินใจเข้าสู่เช้าวันที่2 ฟ้าก็ยังไม่เปิด ยังคงมีเมฆทั่วไป เรางงกับป้ายเส้นทางมากที่ชี้ไปชี้มาจนลืมสนใจสัตว์ป่าข้างทางและนี้คือวิวยามพระอาทิตย์อัสดงบนยอดภูคงยากเกินบรรยาย เหลือคณาผมคงบอกอะไรได้ไม่มากครับ สิ่งที่ผมเห็นและสัมพัสยากเหลือเกินที่จะเอ่ยมาเป้นคำพูด มันเป็น Felling ที่สุดยอดแสงแดดอ่อนๆอุ่นๆ กับลมเย็นๆ ที่พัดมาให้เย็นนิดๆ เป้นความรู้สึกที่สุดยอดเหลือเกิน

แม้จะสูงขนาดนี้ยังมีผู้ทำลายมาถึง มันอาจจะเป้นนิสัยส่วนตัวของมนุษย์ ที่พยายามแสดงความรักจนลืมตัวหารู้ไม่การแสดงความรักของคุณๆ ได้ทำลายธรรมชาติที่งดงาม ให้ผู้อยู่ข้างหลังเจ็บช้ำระกำใจได้ไม่น้อย
 มันอาจจะเป็นความรู้สึกที่วิเศษ ที่เราได้เห็นลานมอส ที่ไร้รอยขีดเขียน

เมื่อยามฟ้าเปิด เราได้เห็นอะไรที่ไม่เคยได้เห็น ทุกสิ่งเหล่าทิวต้นสนป่า ขึ้นเรียงรายอย่างเป็นระเบียบราวกับว่า พระเจ้าได้บรรจงลงต้นกล้าไว้เอง
วิวสวยกับผองเพื่อนและน้องที่ร่วมเดินทางที่เก่งกล้าสามารถ เดินทางมาถึงยอดเขาภูสอยดาวแห่งนี้ ย้อนกับแสงแดดยามอัษดง ได้เห็นกระทิงโทน หนุ่มผู้แข็งแรงท้าชนได้ไม่เลือกหน้า คงเพราะความหนุ่มความแข็งแรงเลยสร้างความมั่นใจให้มันได้ไม่น้อย ว่านอกจากคนอย่างเราๆ ก็ยังมีมันอีกตัวที่สามารถขึ้นมาบนยอดภูที่เขาว่าแน่ได้เหมือนกัน
แล้วเราก็ได้กลับมายังเรือนรับรองศูนย์บริการนักท่องเที่ยวแห่งนี้ ที่ซึ่งให้ความอบอุ่น ที่พักพิงยามฝนตก ซึ่งยังคงไว้ซึ่งธรรมชาติต้นไม้ พร้อมกับรอยยิ้มและมิตรภาพที่ดีของ เจ้าหน้าที่

และแล้วเราคงถึงเวลาเดินทางกลับกันแล้ว 6 ผู้กล้าที่มาถ่ายรูปนี้ มีอีกนึงเป็นคนถ่าย เขาถือผู้เสียสละเพื่อที่จะให้พวกเราได้ภาพที่งดงามนี้ ไม่อย่างนั้น เราจะไม่รู้เลยว่าเราขึ้นมาสูง 1633 เมตรแล้ว ขอบใจนายมากเราจะไม่ลืมบุญคุณนายเลยแล้วคอยติดตามต่อภาค 2 ขาลงแสนมัน

ภูสอยดาวการเดินทางของนักผจรภัย ที่ต้องการท้าทายของชีวิต ที่ที่พบเห็นสำหรับบางคนอาจจะได้ความสะใจ ความสุขสนุก วิถีชีวิตที่น่าประทับ ก็เปรียบเหมือนชีวิตที่ต้องเดินทางไปถึงจุดสูงสุด บางทีเราอาจเหนื่อยก็ได้เจอเพื่อนร่วมทางที่ช่วยกันให้ไปถึงจุดหมาย มันก็โอเคร ได้อะไรเยอะ คนเราทุกคนก็อยากจะรีบเดินทางไปถึงยอดเขาทั้งนั้น มันยากที่จะเข้าใจว่าคุณต้องการที่เดินขึ้นถึงยอดเพียงคนเดียวหรือขึ้นไปพร้อมเพื่อน มันเป็นเรื่องของคนทุกคนที่ต้องการ สิ่งเหล่านี้อาจจะบอกไม่ได้ด้วยคำพูดแต่คงบอกด้วยความรู้สึกของ ผู้เดินทางทุกคนที่พยายามไปถึงยอดเขา